Difference between revisions of "Projects:Collectie van onzekerheden"
| Line 1: | Line 1: | ||
__NOTOC__ | __NOTOC__ | ||
<!-- ENGLISH --> | <!-- ENGLISH --> | ||
| − | <div class="project-container | + | <div class="project-container printonly"> |
<div class="project-main imagecover"> | <div class="project-main imagecover"> | ||
<div class="project--title"> | <div class="project--title"> | ||
| Line 45: | Line 45: | ||
</div> | </div> | ||
</div> | </div> | ||
| − | |||
| − | |||
</div> | </div> | ||
<div data-lang="en" class="project-container"> | <div data-lang="en" class="project-container"> | ||
Revision as of 09:18, 1 December 2020
Collection of uncertainties
Collectie van onzekerheden
Collection des incertitudes
Collection of uncertainties
https://di.versions.space/collection-of-uncertainties
The Collection of uncertanties finds its source in the Belgian digitized heritage collections made public. Thanks to the online catalogues and the progressive digitization of the collections, the search opens up not only to scientific classifications and descriptions but also to the “notes” or “remarks” of the notice. Hence, facilitating cross-referencing and mixing of the keywords from the thesaurus with elements entered more freely. Thus, paradoxically, the more details the scientist or archivist provides - by annotating and thereby introducing nuances - on the origin of an object, the more the fields of the probable, the unsolved and the possible open up to us. Objects sometimes frozen at a date or function can now become objects illustrating doubt, another possible or unclear story. The Collection of uncertainties is composed of all items whose notice contains vocabulary with an uncertain tendency, i.e. words such as “probable”, “probably”, “undoubtedly”, “perhaps”, “almost”, “sometimes”, “uncertain”, etc., in French, Dutch or English. It consists of about ten to a few thousand “articles” depending on the languages or levels of uncertainty chosen, with no identical results for translated or similar words. Depending on the additions or modifications, the Collection of uncertainties is in perpetual evolution, much like knowledge, it evolves according to the uncertain knowledge and recognition of the scientific world.
- Project developed by Marie Lécrivain and Colm O’Neill, initiated together with Martin Campillo
- Collection: Royal Museums of Art and History (Carmentis)
A close reading by Anne Laforet, October 2020
Collection of uncertainties (Collection des incertitudes), a project by Marie Lécrivain and Colm O’Neill, raises questions about the vocabulary of uncertainty, in several languages, as it occurs in the Carmentis database of the collections of the Brussels Royal Museums of Art and History. Through various browsing modes it uncovers texts that are usually hidden deep within the museum’s databases. The web user explores the artists’ proposal through a dynamic interface in which texts and images are displayed side by side with words from the lexical field of doubt and uncertainty, which appear in another colour. The result mixes objects from heterogenous collections, eras and usages.
It is also possible to explore the project through graphics and to display entries grouped by keywords. The data were gathered through repeated methodical scraping operations of the databases that are accessible online in 2019 and 2020, thereby enabling us to observe the evolution of the entries. These entries in museum catalogues contain several elements (not only texts but also images), which together allow us to identify the objects in the collections. This identification concerns the objects itself, with information about their creation and usage before they entered the museum (origin, materials, date, dimensions, description, technique, context in which they were gathered ...) but also about the collection management once the objects are acquired (collection within the museum, inventory number, storage, display and loan history, conservation actions etc.). Part of this information is not made publicly available through the online interfaces; only the accessible information is visible in Marie Lécrivain and Colm O’Neill’s project.
Several forms of uncertainty are found, either regarding the objects (their origin, materials or usage), or relating to more general remarks about the context of the works. The artists’ experimental device allows to search for keywords in French, Dutch and English, showing different ways of expressing uncertainty, as well as the daily work of multilingual institutions. The selected descriptions also offer a different view on the work of the collection management (for instance when many objects have the same name or when several series have the same descriptor). A mundane act such as copying/pasting information takes on a whole other meaning in the database, and the museum’s model based on spectacularly highlighting exceptional works stands in stark contrast with the reality of the institution and its many storage spaces filled with similar objects.
By approaching the works in another way than through a standard museum visit or by browsing the digitalised online collection, this project shines a light on the hypothesis in the museum’s discourse on the objects it contains. The aim of the project is not to determine what is missing: the many empty fields in the object entries are not the focus of attention of the Collection of uncertainties, nor are terms such as “unknown” used as subject for data extraction. Doubt or uncertainty creates a more subtle, more ambiguous and frictional relationship with the museum institution as a place of power, the inheritor of a colonialist approach to the accumulation of economic, political, cultural and symbolic capital. The Collection of Uncertainties brings to the fore the grey areas, the areas of negotiations, the transactions that occur through the scientific practices applied to the objects in the museum itself. The latter presents itself as an unmovable place of knowledge about the objects, through contemporary classification systems that are relics of the colonial project. They are thoroughly engrained in the way the collections are assembled, regardless of the origin or the epoch of the constituting elements. The digitalisation of the collections is the next step in this process, despite the wish for greater accessibility of the knowledge. Colonial ghosts haunt the cracks and crevices of Carmentis, and Marie Lécrivain and Colm O’Neill’s experimental device allows us to catch a glimpse of some of them, through the first phase of a profound transformation that is needed to dislodge them.
Collectie van onzekerheden
https://di.versions.space/collection-of-uncertainties
De Collectie van onzekerheden is een virtuele collectie die haar oorsprong vindt in openbaar toegankelijke gedigitaliseerde erfgoedcollecties. Dankzij online catalogi en de voortschrijdende digitalisering van verschillende erfgoed-collecties leidt een zoekopdracht ondertussen niet alleen naar wetenschappelijke classificaties en beschrijvingen, maar ook naar de ‘notities’ of ‘opmerkingen’ over een object. Hoe meer de wetenschapper of archivaris een object annoteert en daarbij nuances en details verstrekt over de oorsprong van een object, hoe meer velden metwaarschijnlijke, onopgeloste en mogelijke interpretaties voor ons toegankelijk worden. Objecten die soms bevroren zijn op een bepaalde datum of gereduceerd tot één enkele functie kunnen nu het voorwerp worden van twijfel, en een ander mogelijk of nog niet opgetekend verhaal vertellen. De Collectie van Onzekerheden bestaat daarom uit alle items waarvan de metadata vocabulaire bevat dat onzekere tendensen uitdrukt, bijvoorbeeld omdat woorden als ‘waarschijnlijk’, ‘aannemelijk’, ‘misschien’, ‘bijna’, ‘soms’, ‘onzeker’, enz. er in voorkomen. De Collectie van Onzekerheden bestaat uit tien tot een paar duizend artikelen, afhankelijk van de gekozen talen of onzekerheidsniveaus, en de verschillende talen zullen geen identieke resultaten opleveren. Net als de kennis over de objecten, evolueert de collectie mee met de mate waarin onzekerheid wordt erkend als kennismodus in de wetenschappelijke wereld.
- Project ontwikkeld door Marie Lécrivain en Colm O’Neill, geinitiëerd samen met Martin Campillo
- Collectie: Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis (Carmentis)
Een aandachtige lezing van Anne Laforet, oktober 2020
Het project Collectie van Onzekerheden (Collection des incertitudes) van Marie Lécrivain en Colm O’Neill bevraagt in verschillende talen de woordenschat van onzekerheid, die verweven is met Carmentis, een databank waarin de collecties van de Koninklijke Musea voor Kunst en Geschiedenis van Brussel zijn samengebracht. Het vestigt de aandacht op teksten die meestal via verschillende navigatiemodi diep in de museumdatabases verborgen zitten. De internetgebruiker ontdekt het voorstel van de kunstenaar via een dynamische interface waarin teksten en afbeeldingen naast elkaar worden geplaatst, met woorden die twijfel en onzekerheid uitdrukken en die in een andere kleur verschijnen. Het resultaat combineert objecten uit heterogene collecties, tijdperken en gebruiken. Het is ook mogelijk om door middel van grafieken kennis te maken met het project en om meta-data fiches weer te geven die bijeengebracht worden via sleutelwoorden. Deze gegevens zijn afkomstig van methodisch scraping-operaties van de online toegankelijke database die in 2019 en 2020 meermaals plaatsvonden, waardoor het mogelijk is om de evolutie van de fiches te volgen.
De fiches in de museumcatalogus zijn opgebouwd uit talrijke elementen (teksten en afbeeldingen). Samen maken ze het mogelijk om de objecten in de collecties te identificeren. Deze identificatie betreft het object zelf, met informatie over de creatie van het object en het gebruik ervan voordat het opgenomen werd in het museum: herkomst, materialen, datering, grootte, beschrijving, techniek, context van de collectie, enz. Maar ze betreft ook het beheer van het object, zodra het werd verworven: collectie binnen het museum, inventarisnummer, opslag, geschiedenis van tentoonstelling en bruikleen, conserveringsoperaties, enz. Een deel van die informatie wordt niet openbaar gemaakt via de online collectie-interfaces, en alleen de toegankelijke informatie is zichtbaar in het project van Marie Lécrivain en Colm O’Neill.
Er zijn veel vormen van onzekerheid, of het nu gaat om objecten (onzekerheid over hun oorsprong, materialen of gebruik), dan wel om meer algemene opmerkingen over de context van de werken. Het experimentele werk maakt het mogelijk om te zoeken op Franse, Nederlandse en Engelse woorden en toont de verschillende manieren om onzekerheid uit te drukken, evenals het dagelijkse werk in meertalige instellingen. De geselecteerde beschrijvingen maken het ook mogelijk om met een andere blik te kijken naar het werk dat het beheer van collecties inhoudt (wanneer veel objecten bijvoorbeeld dezelfde naam hebben of reeksen dezelfde beschrijving kregen). Een operatie die zo alledaags is als het kopiëren en plakken in de database krijgt een andere betekenis, en het model van het museum dat zich baseert op uitzonderlijke, spectaculair uitgelichte werken staat op gespannen voet met de realiteit van de instelling en haar talrijke reserves propvol quasi gelijkaardige objecten.
Door op een andere manier aandacht te besteden aan de werken dan via een museumbezoek of het bladeren in een een onlinecollectie van gedigitaliseerde werken, maakt het project het mogelijk te begrijpen welk aspect van het museumdiscours (over zijn eigen objecten) hypothetisch in. Het project probeert niet te bepalen wat er ontbreekt: zo licht de Collectie van Onzekerheden de vele lege velden in de beschrijvingen van de objecten niet uit, en al evenmin wordt gescrapet op een term als 'onbekend'. Twijfel of onzekerheid creëeren een subtielere, meer ambigue relatie van wrijving met de museuminstelling als een plek van macht: het museum, erfgenaam van een kolonialistische benadering van de accumulatie van economisch, politiek, cultureel en symbolisch kapitaal. De Collectie van Onzekerheden onthult de grijze zones, de zones van onderhandeling en transactie die aan het werk zijn in de wetenschappelijke praktijk rond objecten, binnenin het museum.
Het museum presenteert zich als onveranderlijke plaats van kennis over objecten, via de classificatiesystemen van die objecten, die dateren uit de koloniale tijd, en die de erfgenamen zijn van dat koloniale project. De methoden voor het samenstellen van de collectie zijn er diep van doordrongen, ongeacht de oorsprong, in tijd en ruimte, van de elementen waaruit ze bestaat. En ook de digitalisering van collecties is een voortzetting van dat project, ondanks de wens om kennis toegankelijker te maken. Koloniale spoken nestelen zich in de spleten van Carmentis, en het experiment van Marie Lécrivain en Colm O’Neill maakt het mogelijk om een paar van die spoken te aanschouwen. Het is een etappe in een diepe transformatie die moet plaatsvinden – willen we hen voorgoed verjagen.
Collection des incertitudes
https://di.versions.space/collection-of-uncertainties
La Collection des incertitudes trouve sa source dans les collections patrimoniales belges digitalisées rendues publiques. Grâce aux catalogues accessibles en ligne et à la numérisation progressive des collections, la recherche s’ouvre non seulement aux classifications et descriptions scientifiques mais également aux parties ‘notes’ ou ‘remarques’ de la notice, tout en facilitant les recherches croisées et mélangeant les mots-clefs du thésaurus aux éléments inscrits plus librement. Ainsi, paradoxalement, plus le-la scientifique ou l’archiviste fournit des détails – en annotant et par là en introduisant des nuances – sur l’origine d’un objet, plus les champs du probable, de l’irrésolu et du possible s’ouvrent à nous. Les objets parfois figés à une date ou à une fonction peuvent dorénavant devenir des objets illustrant le doute, une autre histoire possible ou non tranchée. La Collection des incertitudes est constituée de l’ensemble des items dont la notice contient un vocabulaire à tendance incertaine, c’est-à-dire des mots tels que ‘probable.s’, ‘probablement’, ‘sans doute’, ‘peut-être’, ‘presque’, ‘parfois’, ‘incertain.e.s’, etc. et ceci en langues française, néerlandaise ou anglaise. Elle se compose d’une dizaine à quelques milliers d’ ‘articles’ selon les langues ou les niveaux d’incertitude choisis, et ce sans résultats identiques pour des mots traduits et quasi équivalents. Selon les ajouts ou les modifications, elle est en perpétuelle évolution, tout comme les savoirs, elle évolue au gré des connaissances et des reconnaissances incertaines du monde scientifique.
- Projet développé par Marie Lécrivain et Colm O’Neill, initié ensemble avec Martin Campillo
- Collection: Musées royaux d’Art et d’Histoire (Carmentis)
Une lecture attentive par Anne Laforet, octobre 2020
Le projet La collection des incertitudes de Marie Lécrivain et Colm O’Neill, interroge le vocabulaire de l’incertitude en plusieurs langues, tel qu’il est inscrit dans la base de données Carmentis qui rassemble les collections des Musées royaux d’Art et d’Histoire de Bruxelles. Il met en avant des textes qui sont généralement cachés au fond des bases de données de musées à travers plusieurs modes de navigation. L’internaute découvre la proposition des artistes à partir d’une interface dynamique où textes et images sont disposés en face-à-face avec les mots issus du champ lexical du doute et de l’incertitude qui apparaissent dans une autre couleur. Le résultat mêle des objets issus de collections, d’époques et d’usages hétérogènes. Il est également possible de prendre connaissance du projet à travers des graphiques ainsi que d’afficher des notices rassemblées par mots-clé. Ces données sont issues d’opérations de scraping méthodiques de la base de données accessible en ligne, à plusieurs reprises (2019 et 2020), ce qui permet de voir l’évolution des notices.
Ces notices de catalogue muséaux sont composées de nombreux éléments (des textes mais aussi des images) qui ensemble permettent d’identifier les objets présents dans les collections. Cette identification concerne l’objet même, avec les informations sur sa création et son usage avant d’entrer au musée (provenance, matériaux, datation, dimension, description, technique, contexte de la collecte...), mais aussi la gestion des collections une fois l’objet acquis (collection à l’intérieur du musée, numéro d’inventaire, stockage, historique de monstration et prêt, actions de conservation, etc). Certaines de ces informations ne sont pas rendues publiques à travers les interfaces de collection en ligne, et seules celles accessibles sont visibles dans le projet de Marie Lécrivain et Colm O’Neill.
Les formes d’incertitudes rencontrées sont multiples, qu’elles concernent les objets (leurs provenances, matériaux ou usages) ou des remarques plus générales sur les contextes autour des œuvres. Le dispositif expérimental des artistes permet de rechercher des mots issus du français, du néerlandais et de l’anglais, montrant les différentes façons d’exprimer l’incertitude, ainsi que le travail au quotidien dans des institutions multilingues. Les descriptions sélectionnées permettent aussi de porter un autre regard sur le travail de gestion des collections (lorsque de nombreux objets ont le même nom par exemple ou bien des séries ont le même descriptif). Une opération aussi banale qu’un copier-coller dans la base de données prend une autre signification, et le modèle du musée basé sur des œuvres exceptionnelles éclairées de manière spectaculaire est en opposition avec la réalité de l’institution et ses nombreuses réserves remplies d’objets quasi similaires.
En portant attention aux œuvres d’une autre manière qu’une visite de musée ou qu’une navigation dans une collection en ligne d’œuvres numérisées, le projet permet de saisir ce qui relève de l’hypothèse dans le discours muséal sur les objets qui le composent. Le projet ne cherche pas à déterminer ce qui manque : ainsi les nombreux champs vides des notices des objets ne sont pas mis en avant par La collection des incertitudes, ni un terme comme "inconnu" ne fait l’objet d’extraction de données. Le doute ou l’incertitude crée un rapport plus subtil, plus ambigu, plus frictionnel avec l’institution muséale comme lieu de pouvoir, héritière d’une approche colonialiste de l’accumulation de capital économique, politique, culturel et symbolique. La collection des incertitudes fait apparaître les zones grises, les zones de négociation, de transaction, en jeu dans la pratique scientifique sur les objets à l’intérieur même du musée. Celui-ci se présente comme le lieu immuable du savoir sur les objets, par le biais des systèmes de classification de ceux-ci, contemporains et héritiers du projet colonial. Le mode de constitution des collections en est profondément imprégnés, quelle que soit la provenance ou la date des éléments qui la constituent. La numérisation des collections en est la continuation, malgré le souhait d’une plus grande accessibilité du savoir. Les fantômes coloniaux se nichent dans les recoins de Carmentis, et le dispositif expérimental de Marie Lécrivain et Colm O’Neill permet d’en voir quelques uns, comme une étape d’une profonde transformation à mener afin de les déloger.
