Onderzoeksvoorstel

Van verleden naar toekomst en weer terug: een onderzoeksvoorstel

Telefoongesprek met Kris Rutten

1/4 of transcription missing; needs adding of a small intro with context of the interview / why + situate Kris.

Femke: Je stuurde ons het onderzoeksvoorstel ‘Van verleden naar toekomst’ dat je dit jaar samen met Gert Biesta bij de oproep Horizon 2020 van Europese Unie indiende. Dit onderzoek lijkt veel te maken te hebben met de vragen die bij DiVersies op tafel liggen. Kun je misschien iets vertellen over waarom jullie dit voorstel juist voor deze oproep in hebben gediend?

Kris: Horizon 2020 is een belangrijk onderzoeksprogramma van de EU. Vaak heb je als onderzoeker een idee, en probeer je dat idee uit te werken en dan probeer je je idee aan een bepaald fonds te verkopen, ‘bottum-up’ zogezegd. Dus je begint bij: ‘dit vinden we belangrijk om te onderzoeken, en daar gaan we onderzoek naar doen’. Een belangrijke verschil bij de Europese fondsen is dat dat een ‘top-down’ oproep is. De EU formuleert een aantal thematische speerpunten waaraan gedurende een periode van vijf jaar aan gewerkt kan worden, waarvan ze zeggen: ‘kijk, daar willen we echt op focussen’. En dat gaat heel breed, het gaat er natuurlijk om om Europa te doen excelleren op allerhande vlakken; zoals technologie, biomedische wetenschappen. Een relatief klein percentage gaat naar ‘reflective societies’ en uit die call merk je dat er een heel duidelijke visie op de Europese Unie naar voren komt.

Voor ons was het interessant om daar op in te tekenen, om heel pragmatische redenen, we zijn natuurlijk altijd op zoek naar onderzoekfondsen, maar eerder dan mee te stappen in het instrumentele verhaal, die effectief stelde: ‘Europa is in crisis, een deel van die crisis heeft te maken met het feit dat mensen zich moeilijk identificeren met het concept Europa dus laat ons inzetten op een gedeeld Europees erfgoed’. Als je aan zoiets meedoet moet je duidelijk maken wat jouw voorstel met de oproep te maken heeft, maar inplaats van mee te gaan in die instrumentele logica hebben we geprobeerd die vraagstelling zelf uit elkaar te halen.

Femke: Dus de oproep werd deel van jullie onderzoek?

Kris: Inderdaad, dat was onze opzet. Het voorstel heeft het uiteindelijk niet gehaald maar we hebben wel hele mooie feedback gekregen. Femke: Kun je iets zeggen over de feedback die jullie kregen?

Kris: Goh, ik weet het niet meer van buiten natuurlijk, maar uitgaande van het idee dat we de vraag van de oproep heel kritisch omgedraaid hebben, en dat we gezegd hebben: De EU lijkt op zoek te gaan naar een vorm van erfgoed die de Europese crisis kan oplossen. En wij zijn heel het idee van crisis gaan bevragen, en of dat wel kan, erfgoed instrumenteel inzetten, en gaat dat wel tot nieuwe vormen van identificatie leiden?

Men was wel mee met het idee om via artistieke reflectie tot een kritische invulling van erfgoed te komen. Los van het feit dat we het door de gigantische competitie niet gehaald hebben, heeft de commissie daar heel positief op gereageerd. Ze konden het feit dat we de vraag hadden omgedraaid wel apprecieren.

Femke: De paradox die je met Gert Biesta hebt beschreven, is de overtuiging dat erfgoed aan de ene kant een middel tot identificatie en verbinding zou zijn, en tegelijkertijd kan worden ingezet als middel om diversiteit, leven met pluraliteit kan bevorderen.

Kris: Die spanning hebben willen tonen. Het gaat over vormen van sociale cohesie. Aan de ene kant en de vraag is natuurlijk of we die dan wel willen, in wiens termen, en over wie gaat het dan eigenlijk? Voor wie dient die sociale cohesie? En anderzijds, misschien moet erfgoed eerder de fricties in de samenleving blootleggen, inplaats van die toe te dekken onder het mom van sociale cohesie. En dan, dat hebben we ook in het artikel beschreven, kennis van andere culturen leidt niet perse altijd tot cohesie over de verschillen heen. Het kan ook tot andere vormen van stereotypering en exclusie leiden inplaats van tot een groot sociale gedachte.

Het belangrijkste, blijkt nu, en we willen daar graag op voort werken, en dat blijkt niet alleen uit deze oproep, dat in al het werk rond identiteit dat Europa op dit moment doet, en niet enkel Europa, men op zoek gaat naar ‘de kunst die ons definieert’. Dat is een slagzinnetje dat je heel vaak tegenkomt en dat roept wel veel vragen op. Over wat soort kunst gaat het dan? Wiens kunst? Wie is ons? Misschien is het wel niet mogelijk of helemaal niet wenselijk dat er een nieuwe ‘ons’ gecreeerd wordt, want als er een ‘ons’ is dan is er altijd weer een ander die er niet bijhoort. Wat we proberen te doen in ons onderzoek, is net die spanning bloot te leggen en te problematiseren.